مسلم پیمانی فروشانی؛ امیرحسین ارضاء؛ مریم حمیدی زاده؛ مهدی اصغرزاده
چکیده
تشکیل پرتفوی بهینه بر اساس ریسک و بازده، از تصمیمات مهم سرمایه‌گذاران در بازارهای مالی است که برای آن روش‌های مختلفی وجود دارد. اولین روشی که به‌منظور تشکیل و بهینه‌سازی پرتفوی معرفی گردید، روش میانگین-واریانس مارکویتز بود. اما این روش به دلیل فرض نرمال بودن تابع توزیع بازدهی، فقط ویژگی‌های خاصى از تابع توزیع بازدهی (بازده مورد ...
بیشتر
تشکیل پرتفوی بهینه بر اساس ریسک و بازده، از تصمیمات مهم سرمایه‌گذاران در بازارهای مالی است که برای آن روش‌های مختلفی وجود دارد. اولین روشی که به‌منظور تشکیل و بهینه‌سازی پرتفوی معرفی گردید، روش میانگین-واریانس مارکویتز بود. اما این روش به دلیل فرض نرمال بودن تابع توزیع بازدهی، فقط ویژگی‌های خاصى از تابع توزیع بازدهی (بازده مورد انتظار و واریانس) را در نظر میگرفت. روش دیگری که سالها بعد به منظور بهینه‌سازی پرتفوی مورد استفاده قرار گرفت، روش تسلط تصادفی بود که تمام تابع توزیع بازدهی را به جای برخی ویژگی‌های خاص مانند واریانس، در نظر میگیرد. پژوهش حاضر به بررسی روش تسلط تصادفی در بهینه‌سازی پرتفوی و مقایسه عملکرد این روش با بهینه‌سازی پرتفوی به روش مارکویتز، با استفاده از معیارهای ارزیابی عملکرد در بورس اوراق بهادار تهران میپردازد. معیارهای ارزیابی عملکرد مورد استفاده در این پژوهش شامل چهار معیار شارپ، ترینر، سورتینو و امگا میباشد. نتایج این تحقیق نشاندهنده برتری عملکرد روش تسلط تصادفی مرتبه دوم بر روش مارکویتز در رویکرد برون نمونهای و درون نمونهای است. همچنین روش تسلط تصادفی مرتبه دوم، بازدهی تجمعی بالاتری نسبت به روش مارکویتز دارد.
